Historia

1905-1930

W 1904 stadion Stamford Bridge został nabyty przez przedsiębiorców budowlanych Henry Augustusa i Josepha T. Mearsów. Dostosowali oni obiekt do potrzeb gry w piłkę nożną i zamierzali sprzedać klubowi Fulham F.C.. Oferta kupna została jednak odrzucona, dlatego biznesmeni postanowili założyć klub. Dokonano tego 14 marca 1905 w pubie "The Rinsing Sun", a klub otrzymał nazwę sąsiedniej dzielnicy – Chelsea. Pierwszy oficjalny sezon zespół rozpoczął rok później w drugiej lidze pod opieką trenera Johna Robertsona. Pierwszym oficjalnym spotkaniem był przegrany 0:1 mecz ze Stockport County F.C., który odbył się 1 września 1905. Zaledwie 3 dni później Chelsea zanotowała pierwsze zwycięstwo, pokonując 4:0 w towarzyskim spotkaniu Liverpool F.C. 9 września w wygranym 1:0 pojedynku z Blackpool FC, pierwszą bramkę w oficjalnym meczu zdobył grający trener, Robertson. Historyczny, pierwszy rekord frekwencji padł w Wielki Piątek w 1906 roku, podczas meczu z Manchester United F.C., który obejrzało na Stamford Bridge 67 tysięcy widzów. W 1907 napastnik George Hilsdon został pierwszym w historii Chelsea zawodnikiem, który otrzymał powołanie do reprezentacji Anglii. W sezonie 1907/1908 drużyna awansowała do Division One, najwyższego wówczas szczebla rozgrywek ligowych w Anglii. Nowy menadżer zespołu David Calderhead pełnił funkcję trenera aż 26 lat, a w 1913 sprowadził do drużyny pierwszego zagranicznego piłkarza, był nim Duńczyk Nils Middelboe. W tym czasie klub przeżywał naprzemiennie sukcesy i porażki, aż w sezonie 1914/1915 awansował do finału Pucharu Anglii, rozgrywanego na stadionie Old Trafford, w którym zespół Chelsea został pokonany 3:0 przez Sheffield United.

1931-1960

Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się między Division Two a Division One., a od 1931 r. klub nieprzerwanie przez ponad 30 lat grał w pierwszej lidze. W 1936 z okazji 30-lecia Wisły Kraków londyński klub zagrał z polskim zespołem. Po sezonie 1951/1952 trenerem drużyny został Ted Drake, który w ramach modernizacji klubu zmienił odznakę klubowej, zastępując postać starca grafiką literową. Nieoficjalnym przydomkiem klubu stał się "The Drake's Ducklings", co oznacza "kaczki Drake'a". Drake rozwinął system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych zawodników. W listopadzie 1954 r. klub zajmował w lidze 12. pozycję, lecz już w kwietniu zespół został liderem z czterema punktami przewagi nad broniącym tytułu Wolverhampton Wanderers. Właśnie wtedy drużyna wicelidera spotkała się z "The Blues" na Stamford Bridge w obecności 75 tysięcy kibiców. Przy stanie 0:0 kapitan Wolves i reprezentacji – Billy Wright, zablokował w polu karnym strzał ręką, a karnego wykorzystał Peter Sillett, zapewniając praktycznie tytuł swemu klubowi. Piłkarze przypieczętowali mistrzostwo, pokonując Sheffield Wednesday F.C., a Drake został pierwszym człowiekiem w historii angielskiego futbolu, który zdobył mistrzostwo Anglii jako zawodnik i trener. Kolejny taki sukces udało się zdobyć dopiero 50 lat później. Oprócz tytułu mistrza piłkarze zdobyli także Tarczę Dobroczynności, natomiast sezon 1955/1956 zakończyli na 16. miejscu. Ted Drake'a zastąpił Tommy Docherty, który wprowadził do drużyny takich piłkarzy jak: Terry Venables, Bobby Tambling, Peter Bonetti, czy Jimmy Greaves. Ten ostatni dwukrotnie w barwach Chelsea zdobywał koronę króla strzelców, a w sezonie 1960/1961 strzelił 41 bramek, co do dziś pozostaje nie pobitym klubowym rekordem.

1961–1990

Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze i w krajowych pucharach, a ze względu na styl otrzymał przydomek "Docherty's Diamonds" (Diamenty Docherty'ego). Pod wodzą Docherty'ego "The Blues" zdobyli w 1965 pierwszy Puchar Ligi Angielskiej. W 1967 angielski szkoleniowiec dotarł z Chelsea do finału Pucharu Anglii i półfinału Pucharu Miast Targowych, a odpadnięcie klubu w tych rozgrywkach spowodowało, że nowym szkoleniowcem został Dave Sexton. W tym okresie powstały również statystyki, na podstawie których wybrano najlepszego zawodnika roku w klubie. Pierwszym laureatem został bramkarz Peter Bonetti, który rozegrał 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Ze względu na zwinność zyskał sobie przydomek "The Cat" (ang. kot).
W 1970 londyński zespół mierzył się w finale Pucharu Anglii z mistrzem kraju – Leeds United A.F.C. Na stadionie Wembley rywale dwukrotnie obejmowali prowadzenie, ale Chelsea dwa razy doprowadzała do wyrównania. Spotkanie zakończyło się remisem 2:2 i po raz pierwszy w historii pucharu należało powtórzyć mecz finałowy, tym razem na Old Trafford. W tymże meczu Chelsea ponownie przegrywała, lecz znów udało jej się wyrównać stan meczu. Kiedy wydawało się, że mecz znów trzeba będzie powtórzyć, zwycięskiego gola strzelił Peter Osgood.
W 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł – Pucharu Zdobywców Pucharów. W półfinale londyński zespół wyeliminował obrońcę tytułu – Manchester City F.C., a w finale na stadionie Karaiskakis w Pireusie zmierzył się z Realem Madryt. Pierwsze spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a finał powtórzono 2 dni później. Chelsea zdobyła trofeum, pokonując madrycki zespół 2:1, a zwycięskiego gola zdobył Peter Osgood. W latach 70. zmodernizowano stadion Stamford Bridge, co przyczyniło się do czasowych problemów finansowych klubu i nadejścia okresu stagnacji, której efektem był spadek w 1975 roku do Division Two; kolejny nastąpił cztery lata później. W 1982 rodzina Mearsów sprzedała klub pośrednikowi finansowemu – Kenowi Batesowi za symbolicznego funta. W sezonie 1982/1983 wzmocniona drużyna pod wodzą Johna Neala wygrała Second Division i wróciła do ekstraklasy, a już w pierwszym sezonie napastnik Chelsea – Kerry Dixon strzelił 24 gole w 38 meczach, zdobywając Złotego Buta. W 1988 klub po raz kolejny spadł z Division One.

1991–2002

Na początku lat 90. londyński zespół dysponował coraz większym budżetem transferowym, wtedy też po raz pierwszy wydano na transfer 1 milion funtów, za którego kupiono Dennisa Wise'a. W roku 1993 zespół awansował do Premiership. W roku 1999 klub zajął 3. miejsce w lidze mając w składzie takich zawodników jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, czy Mark Hughes. Kolejne sukcesy to finał Pucharu Anglii (1994), zdobycie Pucharu Anglii (1997), w 1998 zdobycie Pucharu Zdobywców Pucharów, Superpucharu Europy i Pucharu Ligi oraz w 2000 kolejny Puchar Anglii i kolejna Tarcza Dobroczynności^[7].

od 2003

W 2003 klub zostaje zakupiony przez rosyjskiego multimiliardera Romana Abramowicza, a towarzyszące temu inwestycje w szkolenie piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżową przynoszą efekty. W pierwszym sezonie, odkąd Abramowicz przejął The Blues, trener Claudio Ranieri zakupił kilku piłkarzy, za łączną kwotę 120 milionów funtów (m.in. Damiena Duffa i Claude Makélélé). Mimo tego, Chelsea odpadła w półfinałach Champions League z AS Monaco (1:3 i 2:2). Klub nie zdobył także mistrzostwa Anglii jednak zajął drugie miejsce i awansował do następnych rozgrywek Ligi Mistrzów. Po sezonie 2003/2004 Abramowicz zwolnił Ranieriego z funkcji trenera.

Era Mourinho

Nowy trener Jose Mourinho doprowadza zespół do zdobycia Mistrzostwa Anglii w sezonie 2004/2005 na 100-lecie istnienia klubu. W tym samym sezonie drużyna gra w półfinale Ligi Mistrzów i zdobywa Puchar Ligi Angielskiej. W następnym sezonie piłkarze Chelsea skutecznie broni tytułu mistrza, pokonując Manchester United 8 punktami, wygrywa Tarczę Wspólnoty z Arsenalem 2:1, po dwóch bramkach Didiera Drogby.
W sezonie 2006/2007 nie udaje się powtórzyć poprzednich sukcesów i mistrzostwo Anglii zdobywa Manchester United, a w półfinale Ligi Mistrzów przegrywa w rzutach karnych z Liverpoolem. Udało się jednak wygrać Puchar Ligi Angielskiej zakończyć sezon wygraną z Manchesterem United w Pucharze Anglii na nowym stadionie Wembley. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 dla Chelsea po dogrywce, w której bramkę zdobył Didier Drogba. W sezonie 2007/2008 zarząd sprowadził do klubu nowych zawodników takich jak Florent Malouda, Claudio Pizarro, Alex i Nicolas Anelka, licząc na zwycięstwo w Lidze Mistrzów i odzyskanie mistrzostwa Anglii.

Sezon 2007/2008

20 września 2007 trener José Mourinho opuścił klub za porozumieniem stron, powody jego odejścia nie zostały wyjaśnione, ale ponoć zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i zremisowany 1:1 mecz w Lidze Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Jego posadę przejął tymczasowo były trener reprezentacji Izraela Avram Grant, pod którego opieką zespół pokonał Manchester City 6:0 27 października 2007 r., co było najwyższą wygraną Chelsea od 10 lat. 30 kwietnia 2008 klub awansował do finału Ligi Mistrzów pokonując Liverpool FC, jednak w meczu 21 maja w serii rzutów karnych przegrał z Manchesterem United 5:6. Również z Manchesterem United przegrał walkę o mistrzostwo Anglii. 24 maja kontrakt z Avramem Grantem został rozwiązany, a 11 czerwca 2008 oficjalnie ogłoszono, że od 1 lipca 2008 stanowisko menedżera klubu zajmie dotychczasowy selekcjoner Portugalii Luiz Felipe Scolari.

Sezon 2008/2009

Do zespołu trafił dotychczasowy zawodnik FC Porto José Bosingwa, wypożyczony z Interu Mediolan Ricardo Quaresma oraz Deco, występujący wcześniej w barwach FC Barcelony.
Po serii porażek 9 lutego 2009 Luiz Felipe Scolari został zwolniony ze swojego stanowiska, dwa dni później jego miejsce zajął Holender Guus Hiddink. Pierwszy raz zasiadł na ławce trenerskiej 21 lutego 2009 w zwycięskim meczu z Aston Villą, zakończonym wynikiem 1:0. W sezonie 2008/09 Chelsea doszła do półfinału Ligi Mistrzów, zremisowanego z Barceloną 0:0 i 1:1. 30 maja 2009 Chelsea pokonała w finale Pucharu Anglii Everton F.C. 2:1 po bramkach Didiera Drogby i Franka Lamparda.

Era Ancelottiego

1 czerwca 2009 roku nowym trenerem zespołu został Carlo Ancelotti, który podpisał kontrakt do 2012 roku. 9 sierpnia 2009 roku w meczu o Tarczę Wspólnoty podopieczni włoskiego szkoleniowca pokonali Manchester United 4:1 w rzutach karnych. W regulaminowym czasie gry był wynik 2:2.
We wrześniu 2009 Międzynarodowa Federacja Piłkarska (FIFA) uznała Chelsea winną w sprawie nakłaniania młodego zawodnika RC Lens, Gaela Kakuty do zerwania kontraktu z tym klubem. FIFA nakazała Chelsea oraz piłkarzowi solidarną zapłatę odszkodowania w wysokości 780 000 euro. Dodatkowo Chelsea została ukarana zakazem rejestrowania nowych zawodników na czas dwóch okien transferowych oraz zobowiązana do zapłaty RC Lens kwoty 130 000 euro tytułem rekompensaty za wyszkolenie zawodnika. Piłkarz otrzymał zakaz występowania w oficjalnych meczach na okres 4 miesięcy. Chelsea oświadczyła, że kara jest nieproporcjonalnie duża do przewinienia i złożyła odwołanie od decyzji FIFA. W listopadzie 2009 r. Sportowy Sąd Arbitrażowy zawiesił kary zakazu transferów oraz zakazu gry nałożone na klub i zawodnika, do czasu zakończenia postępowania odwoławczego i ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy.
27 marca 2010 Chelsea rozgromiła Aston Villę 7:1, a Frank Lampard zdobył 4 gole. 25 kwietnia Chelsea pokonała Stoke City 7-0 i była to wówczas największa wygrana Chelsea w Premier League. 2 maja Liverpool przegrał z Chelsea na Anfield Road 0:2, a 9 maja 2010 Chelsea Londyn po raz czwarty zdobyła w swojej historii mistrzostwo Anglii po wspaniałym zwycięstwie 8:0 nad drużyną Wigan Athletic. Natomiast Didier Drogba został Królem Strzelców z dorobkiem 29 bramek wyprzedzając Wayne'a Rooneya z Manchester United. Chelsea zakończyła sezon 2009/10 z dorobkiem 103 bramek, stając się pierwszą drużyną w Premier League, która przekroczyła barierę stu bramek, bijąc przy tym poprzedni rekord należący do Manchesteru United z sezonu 1999/2000, który wynosił 97 trafień. Chelsea jest pierwszym klubem w historii, który wygrał w jednym sezonie wszystkich sześć ligowych meczów z drużynami z "Wielkiej Czwórki" (Liverpool, Manchester United i Arsenal). Po zdobyciu Mistrzostwa Anglii, Chelsea po raz pierwszy w historii sięgnęła po "Dublet", zwyciężając na Wembley w finale Pucharu Anglii z ekipą Portsmouth 1:0.
Po sezonie 2010/2011, gdy Chelsea zajęła drugie miejsce w tabeli Premier League, tracąc 9 punktów do Manchesteru United i nie osiągnęła żadnych innych sukcesów, Carlo Ancelotti został zwolniony z funkcji trenera.

Sezon 2011/2012

W czerwcu 2011 roku, klub poinformował o zatrudnieniu nowego trenera - André Villasa-Boasa. Były szkoleniowiec FC Porto miał pomóc Chelsea ponownie sięgnąć po tytuł Mistrza Anglii. Jednak za kadencji Portugalczyka, The Blues nie byli w trakcie sezonu ani razu na podium. Po serii porażek i remisów oraz po przegranym z SSC Napoli meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów (1:3) pozycja Villasa-Boasa w Chelsea była zagrożona. Niedługo później, 4 marca 2012, po przegranej 0:1 z West Bromwich Albion F.C., Portugalczyk został zwolniony z posady trenera The Blues. Nowym trenerem Chelsea został dotychczasowy asystent Villasa-Boasa, Roberto Di Matteo.
Po miesiącu pracy Włocha na Stamford Bridge, Chelsea rozegrała 10 spotkań, z czego wygrała 8. Remis padł w meczu ligowym z Tottenhamem (0:0), a jedyna porażka pod wodzą Di Matteo to mecz z Manchesterem City na Etihad Stadium (2:1).
Włoski trener doprowadził Chelsea do finału Ligi Mistrzów, po meczu z Napoli (4:1) po dogrywce w 1/8 finału, poprzednie spotkanie The Blues przegrali jeszcze za kadencji André Villas-Boas'a na Stadio San Paolo we Włoszech, oraz po meczach z SL Benfica (1:0 i 2:1) w ćwierćfinałach i z FC Barceloną (1:0 i 2:2) w półfinałach, i FA Cup, po ćwierćfinale z Leicester City F.C. 5:2 oraz po półfinale z Tottenham Hotspur F.C. 5:1.
Pod wodzą Roberto Di Matteo (stan na 20 maja 2012), Chelsea wygrała 12 meczów a przegrała i zremisowała po 3 ( była niepokonana w wygranych przez siebie rozgrywkach Champions League, gdzie tylko raz zremisowała z FC Barceloną).
Tymczasowy trener Chelsea doprowadził zespół do triumfu w Pucharze Anglii, gdzie w meczu finałowym na Stadionie Wembley The Blues pokonali Liverpool F.C. 2:1 (1:0). Pod wodzą Roberto Di Matteo sięgnęli także po Puchar Europy, pokonując 19 maja 2012 w finale Bayern Monachium po rzutach karnych (4:3; regulaminowy czas gry - 1:1, dogrywka: 0:0). Był to pierwszy triumf Chelsea w Lidze Mistrzów.